Miljoenen jaren…

Tijdens de les van zondag over “Gezondheid en Geloof”, kwamen een aantal zaken ter sprake die nodig zijn om het leven op aarde mogelijk te maken. Dat is niet te herleiden tot de aanwezigheid van water of van zuurstof alleen. Honderden voorwaarden moeten tegelijkertijd vervuld zijn om leven mogelijk te maken – en dat wil dan nog niet zeggen dat er leven zal zijn. Dat de aarde “gemaakt is ter bewoning”, vereist een omgevingstemperatuur die het leven ondersteunt. Daarvoor zorgt de zon. Die mag niet te dicht staan en ook niet te veraf. Ook de omwentelingssnelheid van de aarde moet aangepast zijn, zeker niet te traag zodat de achterkant onderkoelt, terwijl de zonzijde verbrandt…

Maar laten we eens kijken naar de zon in de loop van de geschiedenis.

Evolutionaire filosofen vertellen ons dat dinosauriërs 100 miljoen jaar geleden leefden en dat mensen ongeveer 6 miljoen jaar geleden begonnen te evolueren.

Het Smithsonian National Museum of Natural History verklaart dat „oude mensen” ongeveer vier miljoen jaar geleden rechtop begonnen te lopen! Dat is lang geleden! Feit is dat wetenschappers nu hebben vastgesteld dat het leven zoals wij het kennen nog niet zo lang geleden is begonnen.

Wetenschappers van zowel het Greenwich Observatory in Engeland als het U.S. Naval Observatory in Amerika zijn het erover eens: er zou zelfs 1 miljoen jaar geleden niets op aarde hebben geleefd!

De zon heeft een fascinerend verhaal te vertellen!

“Ik kom tot de ontdekking dat God, door de constructie van het heelal een wonderbaar werk heeft verricht. Het is werkelijk zoals de psalmist zegt, dat deze aarde “geschikt is gemaakt voor bewoning”. Alles draagt daaraan bij: de stand van de zon, de hoek van de aarde, de beweging van de maan, de dampkring…

Energie van de zon is de warmtebron voor onze aarde. Door de warmte en het licht dat op de aarde wordt overgedragen, leven we in een perfecte omgeving voor zowel planten als dieren.

Maar de zon kan ook destructief zijn.

Het zijn ultraviolette stralen die niet alleen de huid kunnen verbranden, maar het is bekend dat overmatige blootstelling kanker veroorzaakt. We hebben het geluk dat de zon precies op de afstand van de aarde staat, zodat we kunnen leven in een wereld die het leven in overvloed ondersteunt.

Wetenschappers hebben een verbazingwekkend feit ontdekt en geverifieerd: de zon wordt eigenlijk kleiner!

Het krimpen van de zon is natuurlijk niets om je zorgen over te maken, maar hier is een verbazingwekkend feit: met de huidige berekende snelheid zal de diameter van de zon ongeveer de helft zijn van de huidige grootte over 100.000 jaar. Tot zover de opwarming van de aarde! Sinds 1836 hebben meer dan honderd verschillende waarnemers van de Royal Greenwich Observatory en de U.S. Naval Observatory visuele metingen gedaan waaruit blijkt dat de diameter van de zon langzaam krimpt met een snelheid van 0,1% per eeuw, anders gezegd, 1/10e van 1 procent per eeuw of 1% per duizend jaar.

Maar hier is nog een verbazingwekkend feit: als de aarde en de zon nog maar 100.000 jaar oud waren, zou de zon twee maal zo groot zijn geweest als ze nu is! In feite zou de zon, bij het huidige tempo van consumptie en krimp, slechts 1 miljoen jaar geleden TWINTIG KEER zo groot zijn geweest en honderd miljoen jaar, zoals de filosofen denken het leven te moeten plaatsen op aarde, tweeduizend maal!

Als we dan nog rekening houden met de uitdeining van het heelal, zoals diezelfde filosofen het voorstellen, dan zou die gigantisch grote zon nog eens zoveel dichter bij de aarde gestaan hebben… Hoe zou dan de dampkring kunnen bestaan, hoe zou er nog water op aarde en in de atmosfeer kunnen zijn en hoe zou er ooit leven hebben kunnen ontstaan in die verschroeiende atmosfeer? Evolutionaire filosofen vertellen ons dat de aarde, de zon en het universum meer dan 4,5 tot 5 miljard jaar oud zijn. Kun je je de grootte van de zon voorstellen, miljarden jaren geleden?

Zelfs een miljoen jaar geleden zou het aardoppervlak te gloeiend heet zijn geweest om enig leven te ondersteunen. 20 miljoen jaar geleden zou de zon zo groot zijn geweest dat zij bijna het oppervlak van de planeet aarde zou hebben geraakt. Stel je voor hoe groot de zon 4,5 tot 5 miljard jaar geleden zou zijn geweest!

Misschien is het tijd voor ons om onze toewijding aan de evolutietheorie te heroverwegen. Als echte wetenschappers aan het werk gaan om de oorsprong van het leven te traceren, kunnen ze met geen enkel model dat nu voorligt instemmen. Hoeveel er ook is onderzocht en hoeveel hypothesen er ook werden voorgesteld, botst iedere voorstelling op honderden onmogelijkheden, toch wordt aan deze modellen krediet gegeven, en gaan ze door als ‘wetenschap’. Als dat wetenschap is, dan is het een zwarte kunst waar veel geloof voor nodig is om dergelijke tegenspraak voor waarheid te accepteren.

Daarentegen verdraagt de Bijbelse archeologie het onderzoek en legt het de betrouwbare feiten zoals ze beschreven zijn in de Bijbel bloot. Er is geen uitzondering, of het gaat over de Ark van Noach, de verdronken Egyptische legers in de Golf van Akaba (de Rietzee), het bestaan van de Dinosaurussen, de Bijbelse profetie, de scheppingswetenschap, Fossielen … op al deze domeinen blijkt het bijbelse verslag de meest betrouwbare optie en ze bevestigen de nauwkeurigheid van de Bijbel.

“Bestriijders van het bestaan van God doen de zon af als een gewone ster op een niet al te speciale plaats in een galactische spiraal-arm. Het is waar dat veel sterren veel groter en helderder zijn dan de zon. Maar zeggen dat grotere sterren belangrijker zijn, is net zo onlogisch als zeggen dat een man van 1,80 meter belangrijker is dan een vrouw van 1,60 meter. Recent onderzoek heeft de zon ‘uitzonderlijk’ genoemd. Onze zon behoort tot de top 10 (in massa) van sterren in zijn omgeving. Het is eigenlijk een ideale grootte om leven op aarde te ondersteunen. Het zou weinig zin hebben om een rode superreus zoals Betelgeuze te hebben, omdat hij zo groot is dat hij alle binnenplaneten zou verzwelgen! We zouden ook geen ster willen als de blauwwitte superreus Rigel, 25.000 keer zo helder als de zon, en te veel hoogfrequente straling uitstralend. Omgekeerd zou een ster die veel kleiner is dan onze zon te zwak zijn om leven te ondersteunen, tenzij de planeet zo dicht bij de ster zou staan dat er gevaarlijke zwaartekrachtsgetijden zouden zijn.”