Dr. Arnold Renshaw, Manchester, Engeland, heeft veel ziekten en aandoeningen behandeld met enzymen. Zijn rapport daarover in Annals of Reumatic Disease (1947) is te lang begraven en verborgen geweest. Dr. Renshaw merkte op dat “Er door de tijd heen veel theorieën zijn geuit om de etiologie van de reumatische ziektes te verklaren”. Hij voegde er aan toe dat de functies van de dunne darm maar weinig opmerkzaamheid en onderzoek hebben gekregen. “Als resultaat van vele jaren van post-mortem onderzoeken, bleef een diepe indruk op de schrijver. De frequentie waarmee er atrofie van de dunne darm vastgesteld werd, en de variaties in het aspect van dit orgaan als het systematisch geopend werd en over zijn gehele lengte werd onderzocht, was frappant. Men kwam tot de conclusie dat reumatische artritis een gebreksziekte zou kunnen zijn, die optrad door een niet-in-staat-zijn om adequaat met de proteïne-vertering en de stofwisseling om te gaan. Men moet weten dat het gebied van de dunne darm, exclusief de plooien en villi, ten minste 9 – 10 maal zo groot als dat van de maag is.”
Dr. Renshaw besloot om zijn theorie te testen of er een tekort aan enzymen achter de artritis zat. Een groep enzymenspecialisten produceerde een gedroogd enzymen-extract van het intestinale slijmvlies. Personen met reumatische klachten slikten de enzymen in capsule-vorm na de maaltijden. Er werden per dag 7 capsules genomen. De behandeling werd uitgevoerd in een kliniek van het Ancoats Hospital, Manchester, en in private praktijk.
Bij 700 patiënten die met het enzym behandeld werden over een periode van 7 jaar, werden goede resultaten verkregen bij reumatische artitis, osteoartritis, fibrositis (een ontsteking van het bindweefsel). Sommige onhandelbare gevallen van spondilitis (een ontsteking van de wervelkolom die stijfheid veroorzaakt) en de ziekte van Still (die jongeren aandoet, en die vele gewrichten treft en soms de ontwikkeling vertraagt) hebben ook goed op deze therapie gereageerd. In een reeks van 556 gevallen van uiteenlopende soort, werden er 283 gevallen gevonden die veel verbeterden, en 219 verbeterd in minder opmerkelijke mate. Van de 292 gevallen van reumatische artritis lieten er 264 een verbetering in een bepaalde graad zien. De verbetering werd ook vastgesteld bij andere vormen van reuma. Enkele kinderen met de ziekte van Still die behandeld werden, reageerden daar ook erg goed op, en een teruggang van pijn werd gerapporteerd bij patiënten met osteoartritis.
Het werd vastgesteld dat de eerste 2 – 3 maanden er geen opmerkelijk resultaat zou zijn. In feite zou de pijn zelfs wat erger kunnen worden. Hoe langer het verloop van de ziekte was, hoe langer het duurde voor er verbetering kon worden vastgesteld. Personen die langer dan 5 jaar artritis hadden, konden 6 tot 12 maanden behandeling met enzymen nodig hebben voordat de verbetering van de reumatische pijnen duidelijk werd. Desondanks, indien de behandeling consequent werd doorgezet zullen als gevolg daarvan dit soort gevallen door het verloop van tijd absoluut goed reageren.
In uitzonderlijke gevallen observeerde Dr. Renshaw dat het 18 maanden tot 2 jaar nodig had voor de bezinkingswaarden normale waarden bereikten.
Mijn eigen ervaring met een ander soort enzymen is overeenkomstig die van Dr. Renshaw geweest, rekening houdend met de tijdsduur die uitgetrokken is om wat verbetering te laten zien in de zwaarste gevallen van lang ontwikkelde osteoartritis en reumatische artritis.
Met een voedingswijze, hoofdzakelijk gebaseerd op rauwkost, verloopt het herstel in deze gevorderde situaties op dezelfde manier. Het is een langzaam proces. Maar als een slachtoffer van deze invaliderende ziektes de moed heeft, in de levensverwachting van nog zo’n 5 – 10 jaar of meer, is het dan niet waard om langs zulke langzame maar constructieve wegen voort te gaan?
Het is waar dat veel mensen niet het geduld hebben om natuurlijk te genezen, en verwachten snel beter te worden, snel van de pijn en de ontstekingen verlost te worden… Maar wat is het resultaat van al deze snelle middelen ? Bekijk de keerzijde van de artritismedicijnen en vraag je af welke toekomst ze schenken aan de artritis-patiënt… Het is voor sommigen moeilijk te geloven, dat precies deze medicijnen de ziekte bestendigen en ze verdiepen en de schade ten top drijven. Hoe kan het ook anders, wanneer er niets is veranderd aan de onderliggende oorzaak, waarvan Dr. Renshaw en anderen één aspect hebben blootgelegd : de insufficiënte werking van de dunne darm en de stofwisseling, mogelijk door verlaagde activiteit van de pancreas.
“De hypothese dat de darm de hoofdverantwoordelijke is voor het merendeel van de chronische ziekten is in de praktijk (tien)duizendvoudig bewezen. Hoe? Door bij de meest uiteenlopende ziekten (migraine, de ziekte van Menière, doorbloedingsstoornissen, astma, reuma en artrose, psoriasis, galblaasontsteking, voorhoofdsholteontsteking, kanker e.v.a.) uitsluitend de darm te behandelen en dan te kijken wat het effect op de ziekte was.”
Na Renshaw zijn talrijke onderzoeken geweest, die de rol van de darmwerking bij reumatische aandoeningen sterker in het licht brengen. Maar het zijn conclusies die weinig aandacht krijgen – omdat het te moeilijk is, en de mensen het zelf moeten doen.