Categorie: De Bijbel alleen

De verloren boeken van de Bijbel

De uitdrukking “verloren boeken van de Bijbel” vult onze geest met spannende beelden van stoffige perkamenten en rollen die door een archeoloog in Indiana Jones-stijl in een oud graf zijn gevonden. In werkelijkheid kunnen echter alle ‘verloren boeken’ gemakkelijk worden genoemd en zijn ze al eeuwenlang bekend bij de kerk en bij de samenstelling van de canon van het Nieuwe Testament (maar ook bij het Oude) is geen sprake van willekeur of favoritisme. Gods Geest heeft gewaakt over het Woord. Dat bepaalde boeken of teksten niet zijn opgenomen, betekent dat ze niet geoordeeld werden als opbouwend voor het geloof, soms andere informatie bevatten, maar ze zouden eigenlijk helemaal niet “verloren” moeten worden genoemd.

Er zijn drie groepen van boeken die worden gezien als verloren, of misschien is het beter te zeggen “verworpen”

De Pseudo-epigrapha
Sommige boeken worden de Pseudepigrapha genoemd. De Oxford American Dictionary merkt op dat het woord in de 17e eeuw is ontstaan ​​uit het Griekse pseudepigraphos, wat letterlijk ‘met valse titel’ betekent. Dit gaat over volgende pseudepigrafische boeken :

  •  Brief van Barnabas
  • Eerste (en tweede) brief van Clemens aan de Korinthiërs
  • De letter van de Smyrnaeans (ook bekend als het martelaarschap van Polycarpus)
  • De herder van Hermas
  • Het boek van Henoch
  • Het evangelie van Judas (130-170 n.Chr.)
  • Het evangelie van Thomas (140-170 na Christus)
  • De Psalmen van Salomo
  • De Odes van Salomo
  • De testamenten van de twaalf aartsvaders
  • Tweede Baruch
  • De boeken van Adam en Eva
  • De Handelingen van Filippus
  • De Apocalyps van Petrus
  • Het evangelie van de geboorte van Maria
  • Het evangelie van Nikodemus
  • Het evangelie van de kinderjaren van de Heiland
  • De geschiedenis van Jozef de Timmerman
  • De Handelingen van Paulus (inclusief Paulus en Thecla)
  • De zeven brieven van Ignatius
  • De brief van Polycarpus aan de Filippenzen

Sommige mensen die twijfelen aan de geldigheid van de Bijbel zijn van mening dat deze boeken een geldig tegenwicht vormen tegen de huidige samenstelling van de Bijbel. Ze zeggen dat omdat de Pseudepigrapha inhoud bevat die de bestaande canon tegengaat, de beslissing om de verloren boeken uit te sluiten, bevooroordeeld is.

Sommige boeken hebben steun uit moderne bronnen, zoals de steun die het ‘Evangelie van Judas’ recent kreeg van National Geographic. Toch werden ze geschreven lang nadat de oorspronkelijke nieuwtestamentische canon was afgesloten. Deze boeken werden door de vroege kerkvaders nooit als echt aanvaard.

De Didache

Een ander ‘verloren boek’ werd geschreven net na de tijd van Christus en staat bekend als de Didache of ‘De Leer van de Twaalf Apostelen’. Het wordt verondersteld te zijn geschreven tussen 65 en 80 na Christus.

De Didache is een catechismus of handboek van christelijke procedures. Veel van de instructies in de Didache zijn gebaseerd op bijbelse concepten, maar zijn aangevuld met rituelen en aanwijzingen die niet worden ondersteund in het Woord van God, zoals we kunnen zien in het gedeelte over de doop:

En met betrekking tot de doop, doop op deze manier: Nadat u al deze dingen eerst hebt gezegd, doopt u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest, Mattheüs 28:19 in levend water. Maar als je geen levend water hebt, doop dan in ander water; en als je niet kunt in koud, in warm. Maar als je dat ook niet hebt, giet dan driemaal water op het hoofd in de naam van Vader en Zoon en Heilige Geest. Maar laat vóór de doop de doper vasten, en de gedoopten en wat anderen maar kunnen; maar u moet de gedoopten opdracht geven om een ​​of twee dagen van tevoren te vasten.

Jezus gaf geen instructies in de evangeliën over hoe of waar gedoopt te worden. Hoewel Hij vasten aanmoedigde, werd er niets gezegd over vasten als voorwaarde voor de doop. In feite vertelt Handelingen 8 het verhaal van een man die gedoopt wilde worden zodra hij het goede nieuws begreep. Filippus, de man die hem hielp de Schrift te begrijpen, zei hem niet eerst te vasten, maar doopte hem in plaats daarvan onmiddellijk in de nabijgelegen rivier:

“En terwijl zij onderweg waren, kwamen zij bij een water. En de kamerheer zei: Kijk, daar is water; wat verhindert mij gedoopt te worden? En Filippus zei: Als u met heel uw hart gelooft, is het geoorloofd. En hij antwoordde en zei: Ik geloof dat Jezus Christus de Zoon van God is. En hij liet de wagen stilhouden, en zij daalden beiden af in het water, zowel Filippus als de kamerheer, en hij doopte hem.” (Handelingen 8:36-38).

De doop is een symbool van de dood en de opstanding. De oude mens gaat in het graf en de nieuwe mens staat op in Jezus. De doop door onderdompeling was de gebruikelijke demonstratie dat die oude mens niet meer bestaat.

Alle andere boeken van de Bijbel zijn met elkaar verweven en ondersteunen elkaar. Dit boek kan niet worden opgenomen omdat het niet wordt onderschreven door de rest van de Schrift. Het belang en de betekenis van de doop mag niet worden verminderd. Waar het op aan komt, is dat het de dood is van de oude mens in het graf – de dood die Jezus overwon – en met Hem opstaan in nieuwheid des levens.

De Apocriefen
Een andere groep boeken die vaak ‘verloren boeken’ wordt genoemd, zijn de apocriefe boeken. Terwijl de pseudepigrafische boeken werden geschreven binnen 200 jaar na de tijd van Christus (gecentreerd op de nieuwtestamentische tijdsperiode), werden de apocriefe boeken geschreven tijdens de periode van het Oude Testament, maar lang nadat de originele oudtestamentische geschriften waren voltooid. Het gaat oa over deze apocriefe boeken :

 

  • Eerste en Tweede Esdra (150-100 v.Chr.)
  • Tobit (200 v.Chr.)
  • Judith (150 v.Chr.)
  • Aanvullingen op Esther (140-130 v.Chr.)
  • Wijsheid van Salomo (30 v.Chr.)
  • Ecclesiasticus, ook wel bekend als De Wijsheid van Jezus, zoon van Sirach (132 v.Chr.)
  • Baruch (150-50 v.Chr.)
  • Brief van Jeremia (300-100 v.Chr.)
  • Lied van de drie heilige kinderen, een toevoeging in de Griekse versie van Daniël 3 (170-160 v.Chr.)
  • Susanna (200-0 v.Chr.)
  • Bel en de Draak (100 voor Christus)
  • Toevoegingen aan Daniël, of het gebed van Azaria (200-0 v.Chr.)
  • Gebed van Manasse (100-0 v.Chr.)
  • Eerste Makkabeeën (110 voor Christus)
  • Tweede Makkabeeën (110-170 v.Chr.)

De apocriefe boeken worden verworpen door zowel joodse als protestantse geleerden, maar algemeen aanvaard door rooms-katholieke geleerden. De boeken bevatten gedeelten die de rechtvaardiging voor zowel zelfmoord als moord ondersteunen, liegen als het doel de middelen heiligt, gebeden voor de doden, geloof in het vagevuur en aanbidding van afgoden. Deze en vele andere doctrines zijn acceptabel voor rooms-katholieke theologen, grotendeels omdat de rooms-katholieke kerk accepteert dat de traditie hetzelfde gezag heeft als de Schrift. Gelovigen die alleen de Schrift als grond voor geloof respecteren, accepteren deze geschriften niet.

Geen van deze boeken noemt zichzelf geïnspireerd door God. Ook leefden de auteurs vaak niet in hetzelfde tijdperk waarin de boeken tot stand kwamen. Zelfs de vroege kerk geloofde dat deze boeken frauduleus waren en gaf ze niet hetzelfde gezag als de geïnspireerde Schrift. Lees enkele voorbeelden van de botsingen in de leer tussen de apocriefen en het ware Woord van God.

De apocriefe boeken werden door de bijbelsamenstellers niet als deel van de Schrift beschouwd, omdat ze duidelijk in tegenspraak zijn met de bijbelse waarheden, zoals blijkt uit de volgende voorbeelden:

De apocriefen zeggen dit:

“Maar de engel zei tot hem: Grijp de vis aan. En de jongeling vatte de vis en wierp hem op het land. En de engel zei tot hem: Snijd de vis in stukken, en neem het hart, en de lever, en de gal, en leg ze weg om te bewaren. …/… En de jongeling zeide tot de engel: Azarias, broeder, wat is van het hart, en de lever, en de gal van deze vis? En hij zei tot hem: Wat het hart en de lever betreft, indien iemand gekweld wordt van de duivel of boze geest, moet gij die roken voor die man of die vrouw, en hij zal niet meer gekweld worden. En bestrijk met de gal een mens, die witte schellen heeft op zijn ogen, en hij zal genezen worden.”(Tobias 6:4-10). Maar de Bijbel zegt:

“En hen die geloofd zullen hebben, zullen deze tekenen volgen: in Mijn Naam zullen zij demonen uitdrijven;”  (Markus 16:17).

“En dat deed zij vele dagen lang. Maar Paulus, die zich daaraan ergerde, keerde zich om en zei tegen de geest: Ik gebied u in de Naam van Jezus Christus uit haar weg te gaan! En hij ging op hetzelfde moment uit haar weg.” (Handelingen 16:18).

De Apocriefen zeggen:

“Want aalmoes verlost van de dood en zij zuivert alle zonde af. Die aalmoezen en gerechtigheid doen, zullen met het leven verzadigd worden.” (Tobias 12:9). Maar de Bijbel zegt:

“in de wetenschap dat u niet met vergankelijke dingen, zilver of goud, vrijgekocht bent van uw zinloze levenswandel, die u door de vaderen overgeleverd is, maar met het kostbaar bloed van Christus, als van een smetteloos en onbevlekt Lam.” (1 Petrus 1:18-19).

Over bidden voor de doden zeggen de Apocriefen :

En enige voorraad gemaakt hebbende uit een hoofdschatting, van tweeduizend drachmen zilver, zond die naar Jeruzalem om offerande te doen voor de zonde; gans wel en edel doende, daar hij dacht aan de opstanding. (Want indien hij niet had verwacht, dat degenen die gevallen waren, weder zouden opstaan, zo zou het tevergeefs en dwaas geweest zijn voor de doden te bidden).” (2 Maccabeeën 12:43-46). Maar de Bijbel zegt :

“Maar als wij in het licht wandelen, zoals Hij in het licht is, hebben wij gemeenschap met elkaar, en het bloed van Jezus Christus, Zijn Zoon, reinigt ons van alle zonde.” (1 Johannes 1:7).

Vergissingen in de Vulgaat :

De bijbelvertalingen die sterk leunen op katholieke documenten zijn in sommige van hun vertolkingen zeer problematisch. Enkele voorbeelden uit de Vulgaatbijbel en vertalingen die op de Vulgaat zijn gebaseerd, maken de weg vrij voor relikwieaanbidding en stellen het niveau van Gods inspiratie in twijfel.

2 Timotheus 3:16 HSV zegt:  “Heel de Schrift is door God ingegeven en is nuttig om daarmee te onderwijzen, te weerleggen, te verbeteren en op te voeden in de rechtvaardigheid.”
De Douay Versie zegt, “Alle schriftuur die door God geïnspireerd is, is winstgevend / waardevol.”

Hebreeën 11:21 HSV zegt, “Jacob boog zich in aanbidding neer, terwijl hij leunde op het uiteinde van zijn staf.”
De Vulgaat zegt, “Jacob aanbad het uiteinde van zijn staf.”

Openbaringen 22:14 HSV zegt, “Zalig zijn zij die Zijn geboden doen, zodat zij recht mogen hebben op de Boom des levens, en opdat zij door de poorten de stad mogen binnengaan.”

Het is God die over zijn woord waakt. Hij heeft dat woord geïnspireerd en waakt erover dat het onverrijkt blijft bestaan.

Wie stelde de Bijbel samen?

Veel mensen stellen zich vragen over de inspiratie van de schrijvers van de Bijbel. Daarnaast worden vragen gesteld hoe de vroege christelijke kerk de verslagen, te boek gestelde evangeliën en profetische geschriften geselecteerd heeft om het Nieuwe Testament samen te stellen. – gebaseerd op een artikel van Keith King

Tegenwoordig vertellen bestverkochte boeken zoals The Da Vinci Code ons dat vroege christenen bewust boeken voor de Bijbel kozen op basis van hun politieke agenda. De rest van de boeken zou zijn vernietigd, behalve een paar exemplaren waarvan de ‘verloren boeken’ het overleefden. Maar dit scenario is totaal onjuist. De kerk heeft alle aanwijzingen dat joodse en christelijke schrijvers werden geleid door de Heilige Geest (zoals 2 Petrus 1:20-21 stelt) bij het selecteren van de Schriften die het Oude en Nieuwe Testament werden. Naast deze richtlijnen waren er nog andere factoren die hielpen bij het bepalen van de geldigheid van een boek:

•    Het boek moest worden geschreven door een profeet (iemand met de gave van profetie, zoals David, Salomo en Ezra) of een apostel (iemand die daadwerkelijk getuige was van de opgestane Christus). Het boek zou de authenticiteit en autoriteit hebben die de auteur had.

•    Vroege kerkvaders zoals Polycarpus, Justinus de Martelaar, Tertullianus, Origenes, Eusebius, Athanasius, Hiëronymus en Augustinus bevestigden de langdurige, zorgvuldige acceptatie van een boek als deSchrift. In tegenstelling tot populaire bestsellers (zoals de Da Vinci Code) heeft de kerk nooit een bijeenkomst gehad waar autocratisch over de Schrift werd beslist en vervolgens aan de rest van de kerk werd opgedrongen. Lees wat de oude theoloog Josephus te zeggen heeft over de geldigheid van het Oude Testament:

Want we hebben niet een ontelbare veelheid van boeken onder ons die het oneens zijn met elkaar en elkaar tegenspreken [zoals de Grieken hebben] maar slechts tweeëntwintig boeken, die de verslagen van alle voorbije tijden bevatten; waarvan terecht wordt aangenomen dat ze goddelijk zijn; en van hen zijn er vijf van Mozes, die zijn wetten en de tradities van het ontstaan ​​van de mensheid tot aan zijn dood bevatten. Dit tijdsinterval was niet minder dan drieduizend jaar; maar wat betreft de tijd vanaf de dood van Mozes tot de regering van Artaxerxes, de koning van Perzië, die regeerde na Xerxes, schreven de profeten, die na Mozes waren, in dertien boeken op wat er in hun tijd gebeurde. De overige vier boeken bevatten hymnen aan God en voorschriften voor het gedrag van het menselijk leven. Het is waar dat onze geschiedenis sinds Artaxerxes in het bijzonder is geschreven, maar door onze voorouders niet met dezelfde autoriteit werd gewaardeerd als de eerstgenoemde, omdat er sinds die tijd geen exacte opeenvolging van profeten is geweest; en hoe stevig we deze boeken van onze eigen natie hebben erkend, blijkt uit wat we doen; want gedurende zoveel eeuwen als er al verstreken zijn, is niemand zo stoutmoedig geweest om er iets aan toe te voegen, er iets van af te nemen of er enige verandering in aan te brengen; maar het is alle joden onmiddellijk en vanaf hun geboorte natuurlijk geworden om deze boeken als goddelijke leerstellingen te beschouwen en erin te volharden, en, als de gelegenheid zich voordoet, gewillig voor hen te sterven.

In plaats daarvan werden de boeken die tot de Schrift behoorden bepaald door langdurig en voortdurend gebruik door zowel kerkleiders als leden. Veel boeken werden geaccepteerd vanwege de grote invloed die het boek bleek te hebben op het leven van de mensen. Sommige boeken werden aanvaard omdat de kerkleden zelf konden getuigen hoe God het boek gebruikte om velen tot Hem te trekken en hun leven te veranderen.

•    Veel boeken werden afgewezen omdat ze heidense doctrines ondersteunden die door de vroege kerk als onbijbels werden bestempeld. Velen onderwezen vreemde doctrines die het gnostische concept van verlossing promootten door middel van ‘verborgen kennis’. Sommige boeken leerden dat Christus niet echt mens was en niet echt aan het kruis stierf. Dergelijke boeken konden door de kerk niet worden aanvaard omdat ze in strijd waren met de bewijzen.

De vroege kerken verspreidden theologische brieven om te gebruiken voor onderwijs. Hoewel sommige van deze brieven van de apostelen waren, werden er ook vaak valse brieven verspreid.

Geleidelijk werd duidelijk dat er een definitieve lijst van de geïnspireerde Schriften nodig was. Ketterse bewegingen kwamen op, elk koos zijn eigen geselecteerde geschriften, waaronder documenten als het evangelie van Thomas, de herder van Hermas, de apocalyps van Petrus en de brief van Barnabas.

De apostel Paulus merkte op dat de vijand aan het werk was en de gelovigen probeerde te verwarren met valse leerstellingen (2 Thessalonicenzen 2:7-8).

Zo stelde de kerk vijf hoofdvragen over een boek om de geldigheid ervan als Schrift te bepalen:
1.    Bevat het boek een ‘zo zegt de Heer’?
2.    Is het geschreven door een profeet of apostel (of door degenen die beweerden geïnspireerd te zijn)?
3.    Werd het geaccepteerd en op grote schaal gebruikt door de kerkgemeenschap?
4.    Heeft het levens veranderd, waardoor mensen Christus en redding hebben leren kennen?
5.    Kwam de leer ervan overeen met de andere gevestigde Schriftplaatsen?

Een van de belangrijke factoren voor het bepalen van de opname van een boek is de overeenstemming met de rest van de boeken. De Bijbel kan zichzelf niet tegenspreken. Als dat zo was, was het niet te vertrouwen. Een van de basisprincipes bij het bestuderen van de Bijbel is erop kunnen vertrouwen dat de Bijbel een samenhangend werk is dat zichzelf niet tegenspreekt.

De 44 auteurs die de Bijbel over een periode van 1500 jaar schreven, spraken elkaar niet tegen. Dat alleen is een van de wonderen van het Woord. Elk ander boek dat in dezelfde periode is geschreven, zou moeilijk zijn om een ​​dergelijke samenhang en continuïteit te bereiken.

Iedereen die suggereert dat er nog een boek aan de canon van de Schrift moet worden toegevoegd, moet ervoor zorgen dat het nieuwe boek de bestaande informatie ondersteunt en de samenhang en continuïteit van de Bijbel behoudt.

We zien dat Josephus rond 100 na Christus duidelijk stelt dat de inhoud van het Oude Testament werd geschreven tussen de tijd van Mozes en de dagen van Artaxerxes I (koning van Perzië van 465 tot 424 v.Chr.).

Volgens Josephus erkenden de Joden 22 boeken als de Schriften van de Joodse Bijbel. Waarom is er een verschil in het aantal boeken, aangezien moderne protestantse bijbels 39 boeken in het Oude Testament vermelden? Het antwoord is simpel: de Joden groeperen de boeken anders.

In een typisch joodse uitgave van de Schrift is de indeling als volgt:

• De wet: Genesis, Exodus, Leviticus, Numeri, Deuteronomium: 5 boeken
• De profeten: Jozua, Samuël, Koningen, Jesaja, Jeremia-Klaagliederen, Ezechiël, Het boek van de twaalf (Hosea tot Maleachi): 7 boeken
• De geschriften: Psalmen, Spreuken, Job, Hooglied, Ruth-Rechters, Prediker, Esther, Daniël, Ezra-Nehemia, Chronicles: 10 boeken

In protestantse bijbels zijn veel van de boeken verdeeld: Samuël wordt 1 en 2 Samuël, Kronieken wordt 1 en 2 Kronieken, Ezra en Nehemia zijn afzonderlijke boeken, net als Ruth en Rechters.

De canon van het Nieuwe Testament werd door Johannes op Patmos samengesteld, zodat tegen het jaar 90 van onze tijdrekening het Nieuwe Testament, zoals we dat vandaag onveranderd kennen, was vastgelegd.

Archeologie bevestigt de Bijbel

gebaseerd op het artikel : Archaeology Confirms the Bible van:Professor Walter J. Veith, PhD

De Bijbel bevat 66 boeken die over een periode van 1500 jaar zijn geschreven door 44 verschillende auteurs. De authenticiteit van zijn verhalen en van de mensen die in zijn geschiedenis leefden, is geverifieerd door de ontdekking van de Dode Zeerollen in 1948.

The Cyrus Cylinder CC BY-SA Dynamo Mosquito https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Cyrus%27_cylinder.jpg

De rollen dateren uit 150-170 v.Chr. en bevatten alle of delen van de oudtestamentische boeken, behalve het boek Esther. Vele andere ontdekkingen hebben geholpen om vele details van de Bijbel te bewijzen die door hogere critici werden bespot:

De Cyrus-cilinder, ontdekt in 1879, vermeldt Cyrus’ omverwerping van Babylon en zijn daaropvolgende bevrijding van de Joodse gevangenen.

De Steen van Rosetta, ontdekt in 1799 in Egypte door de wetenschappers van Napoleon, was in drie talen geschreven: hiërogliefen, demotisch en Grieks. Het ontsluierde het mysterie van de hiërogliefen die hebben geholpen de authenticiteit van de Bijbel te bevestigen.

De Moabitische Steen die in 1868 in Dibon, Jordanië werd ontdekt, bevestigde de Moabitische aanvallen op Israël, zoals opgetekend in 2 Koningen 1 en 3.

De Lachish-brieven, ontdekt in 1932-1938, 38 kilometer ten noorden van Bersheba, beschrijven de aanval van Nebukadnezar op Jeruzalem in 586 voor Christus.

Archeologische opgravingen
De authenticiteit van de Bijbel wordt ook bewezen door archeologische opgravingen die het bestaan ​​bewijzen van namen van mensen en steden die in de Bijbel worden gevonden. De ontdekking van de stad Petra, bijvoorbeeld, hielp de authenticiteit van het bijbelse verslag te bevestigen.

Bovendien zijn veel van de bijbelse profetieën al uitgekomen. Profetieën betreffende Babylon (Jesaja 13:19-22), Tyrus (Ezechiël 26:3-5), Sidon (Ezechiël 28:21-23), Cyrus (Ezra 4:3; 5:13-14; Jesaja 44:28; 45:1), Medo Perzië (Daniël 8:20-21), Griekenland (Daniël 8:20-21) en Jezus’ geboorteplaats Bethlehem (Micha 5:2) zijn allemaal precies vervuld zoals voorspeld. Deze vervulde profetieën zijn een sterk argument voor de betrouwbaarheid van de Bijbel. Ze betekenen dat we de profetieën over de antichrist en andere eindtijdprofetieën kunnen vertrouwen.

Eenheid in de Schrift

Een ander bewijs van de inspiratie van de Bijbel wordt gevonden in zijn samenhangende eenheid. Op meer dan 3000 plaatsen verklaart de Bijbel zich geïnspireerd. Het spreekt zichzelf niet tegen. De profetieën van de Bijbel in gevallen als Babylon, Tyrus, Petra en Egypte, evenals de Messiaanse profetieën, bewijzen de authenticiteit van de Bijbel.

The Moabite Stone or Meshe Stele. CC BY 3.0 Mbzt https://commons.wikimedia.org/wiki/File:P1120870_Louvre_st%C3%A8le_de_M%C3%A9sha_AO5066_rwk.JPG

De Bijbel heeft eeuwen en zelfs millennia overleefd. Ondanks alle pogingen van Satan om het te verbergen, te vernietigen en ontoegankelijk te maken voor de gewone mens, is de Bijbel door God bewaard gebleven. “De woorden van de HEER zijn zuivere woorden: zoals zilver beproefd in een oven van aarde, zevenmaal gezuiverd. U zult ze bewaren, HEER, voor altijd zult u ze bewaren voor dit geslacht” (Psalm 12:6-7). Jezus belooft ook dat “hemel en aarde zullen voorbijgaan, maar mijn woorden zullen niet voorbijgaan” (Matteüs 24:35).

Maar wat zegt de Bijbel over zijn inspiratie? Waar zegt het dat het zijn openbaring krijgt? 2 Petrus 1:21 zegt: “Want de profetie kwam niet in de oude tijd door de wil van de mens, maar heilige mannen spraken van godswege, zoals ze werden bewogen door de Heilige Geest.”

In feite stelt de Bijbel nadrukkelijk dat “de gehele Schrift is gegeven door inspiratie van God, en nuttig is voor leerstellingen, voor terechtwijzing, voor correctie, voor instructie in gerechtigheid” (2 Timoteüs 3:16). Toen dit werd geschreven, verwees het voornamelijk naar het Oude Testament. Degenen die zeggen dat het Oude Testament, of de evangeliën, of andere delen van de Bijbel niet langer op ons van toepassing zijn, zijn onjuist. De hele Bijbel bestaat voor onze instructie en begrip van wat God doet en heeft gedaan in het verleden. Door Gods werkingen te bestuderen, leren we Hem kennen en begrijpen. De Schrift wijst naar Jezus en Zijn oplossing voor ons zondeprobleem.

Van Genesis tot Openbaring wordt Jezus geopenbaard in Zijn verschillende vormen. In de Pentateuch (de eerste vijf boeken) wordt Jezus geopenbaard.

  • In Genesis wordt Christus afgebeeld als onze Schepper.
  • In Exodus zien we Christus als ons Heiligdom, onze Haven en onze Bevrijder.
  • In Leviticus vinden we Christus als ons Offer en Rechter.
  • In Numeri stelt Christus voor als onze Gids.
  • En in Deuteronomium wordt Christus geopenbaard als onze beloning.

In de boeken Openbaring en Daniël zien we Christus als onze Rechter. En we vinden deze aspecten van Christus door de hele Bijbel heen geopenbaard.

Psalm 119:160 zegt: “Uw woord is waar vanaf het begin.”

In Johannes 17:17 lezen we: “Uw woord is waarheid.”

Het grootste bewijs van de inspiratie van de Bijbel blijkt uit de Christus die het openbaart en de veranderingen in degenen die Zijn woord bestuderen (Johannes 5:39; Handelingen 4:12; Mattheüs 11:26-28).

“Zonder het geloof in de opstanding zou het christelijk geloof niet tot stand zijn gekomen.” ~ William Lane Craig