Een waterdrager in India had twee grote potten. Elke pot hing aan het uiteinde van een sterke draagbalk die de man over zijn schouders legde.
Eén van de potten had een barst over de hele lengte, terwijl de andere perfect gesloten was en altijd zijn volle portie water vervoerde.
Op het einde van de lange wandeling van de rivier tot het huis, verloor de gebarsten pot de helft van zijn inhoud. Zo kwam de gebarsten pot toe met slechts een halve inhoud.
Dat ging zo al twee jaar door dat de waterdrager iedere dag anderhalve pot aan huis bracht.
Natuurlijk was de perfecte pot perfect voor het werk waarvoor hij was gemaakt. Hij was trots op zijn eigen verwezenlijkingen. Maar de gebarsten pot was beschaamd over zijn eigen ontoereikendheid. Hij voelde zich ontsteld over het feit dat hij maar in staat was tot de helft waarvoor hij was gemaakt…
Na twee jaar van wat hij zelf noemde “zijn bitter falen”, sprak de pot tot de rivier : “Ik ben beschaamd over mezelf en ik wil me bij jou verontschuldigen. Ik ben slechts in staat geweest om de helft van mijn lading te vervoeren, tengevolge van de barst in mijn zijde. Daar loopt het water langzaam uit, op de weg naar het huis. Wegens al mijn verlies moet jij meer werk doen, en je behaalt niet de volle vrucht van je inspanningen”, zei de pot.
De waterdrager echter zei : “Heb je niet gezien dat er bloemen groeien en bloeien langs jouw kant van de weg? Dat was, omdat ik altijd heb geweten van jouw verlies, en ik zaaide bloemenzaden langs jouw kant van het pad. Elke dag, wanneer we terug gingen, heb jij ze voorzien van water.
Al meer dan twee jaar kan ik nu prachtige bloemen plukken om de tafel op te fleuren. Als jij niet was geweest wat je bent, zou er nooit die schoonheid en uitstraling zijn in en om het huis.”
De moraal van het verhaal is, dat elk van ons iets rondstrooit. We zijn allemaal gebroken potten, maar de barsten en de uitstroom die we hebben, maken ons leven interessant en lonend.
Kijk daarom niet naar de gebreken van de mens, maar zoek naar hun goede kanten.
Gezegend zijn zij die soepel zijn, want ze zullen zich altijd in hun positie kunnen aanpassen.
Denk eraan om alle soorten vrienden te waarderen in je leven. Ik ben zelf zo dankbaar voor mijn gebarsten pot-vrienden. Ze hebben me gemaakt zoals ik ben…
Mijmeringen
Wat je ook doet op dit moment, maakt niets uit; de wereld tolt gewoon verder rond. Iedereen gaat door met zijn unieke ruimtereis op deze unieke planeet die door het ganse universum met grote belangstelling wordt nagevolgd. Hoe zal het daar aflopen?
Welke keuzes zullen de mensen maken? Is het mogelijk dat de mensheid zichzelf zal te gronde richten? Is het mogelijk dat het menselijk hart zo verduisterd blijft en er niet wil van weten dat God bij herhaling blijft aankloppen, en hun deur blijft gesloten?
Het bijbelboek “De Openbaringen” geeft ons een blik in de toekomst, en het is geen fraai plaatje. Het zou zelfs kunnen dat veel christenen niet zo erg houden van deze laatste bladzijden in de Bijbel, omdat het de strijd van twee krachten demonstreert, en hoe God ingrijpt.
Tot ruim honderd jaar geleden, legde men het accent op de Vergeldende God. Die voorstelling is nagenoeg volledig vervangen door een God van Liefde. En je kunt er niets op aanmerken: God is inderdaad Die God met een oneindig geduld, met een oneindige opoffering en een liefde zo groot dat Hij er zijn Zoon voor gaf.
Jezus betaalde de prijs, een offer waarvan wij ons de draagkracht nauwelijks kunnen voorstellen, zelfs al is het 2000 jaar geleden. Daar aan het kruis, was Hij niet bitter om de onrechtvaardigheid van deze wereld, die Hem, de Schepper, het Licht der wereld, zo vernederde, maar zijn bekommernis betrof al diegenen die daar toen rond de schedelplaats verzameld waren. Was jij er ook? Stond je ook te kijken en welk gevoel ging er door je heen als je daar de Rechtvaardige ziet lijden, niet voor Zichzelf, maar voor jou.
In de verlatenheid van zijn hart, schreeuwde Jezus het uit: Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten? Dat was het ergste, dat Hij niet meer versterkt werd door de aanwezigheid van de Vader en daar de eenzame dood moest sterven, onder de drukkende last van de zonde – mijn en uw zonden. Soms is het goed om daarover te mijmeren en te beseffen, hoe elke mens geliefd is, gekoesterd, gewenst, en een voorwerp van aandacht is van de Almachtige.
Wat kon de Heer van de wijngaard nog meer doen, dat Hij niet heeft gedaan om je tot Hem te trekken?
God is beide. Hij is liefde, en zijn liefde gebiedt dat er een moment van afrekening zal zijn. Hij is rechtvaardig, Hij is eeuwig, Hij is almachtig…
Voor eenvoudige stervelingen, die een korte periode hier op aarde verblijven, zijn dat abstracte begrippen. Eeuwigheid? Je kunt daar geen jaren op plakken, want het is altijd méér. Sommige mensen hebben me al verteld, dat men zich na enige tijd toch zou gaan vervelen… maar zoiets kan je alleen zeggen vanuit je menselijke positie, met je ervaringen van nu.
En geen van de heersers dezer eeuw heeft van haar geweten, want indien zij van haar geweten hadden, zouden zij de Here der heerlijkheid niet gekruisigd hebben. Maar, gelijk geschreven staat: “Wat geen oog heeft gezien en geen oor heeft gehoord en wat in geen mensenhart is opgekomen, al wat God heeft bereid voor degenen, die Hem liefhebben. Want óns heeft God het geopenbaard door de Geest. Want de Geest doorzoekt alle dingen, zelfs de diepten Gods. Wie toch onder de mensen weet, wat in een mens is, dan des mensen eigen geest, die in hem is? Zo weet ook niemand, wat in God is, dan de Geest Gods.” – 1 Korinthiërs 2:8-11
Dat is zo geweldig. Menselijke overleggingen en voorstellingen kunnen nooit komen tot het niveau waarop God ‘denkt’. Over het ‘nadezen’ zijn al veel fantasieën gepleegd – positieve en negatieve – maar het blijft menselijke speculatie. God belooft iets beter : Wat geen oog heeft gezien en geen oor heeft gehoord en wat in geen mensenhart is opgekomen, al wat God heeft bereid voor degenen, die Hem liefhebben.
Maar dan vraag ik me af: ben ik erbij, ben jij erbij? Kunnen wij ons rekenen tot diegenen die God liefhebben? Er moeten keuzes gemaakt worden hier op aarde. Mijn gebed is Gods ‘wil’ te kennen en daar in mee te gaan.
Paulus ziet het leven als een wedloop, met hindernissen, met een hoge inzet: “Niet, dat ik het reeds zou verkregen hebben of reeds volmaakt zou zijn, maar ik jaag ernaar, of ik het ook grijpen mocht, omdat ík ook door Christus Jezus gegrepen ben. Broeders, ik voor mij acht niet, dat ik het reeds gegrepen heb, maar één ding doe ik: vergetende hetgeen achter mij ligt en mij uitstrekkende naar hetgeen vóór mij ligt, jaag ik naar het doel, om de prijs der roeping Gods, die van boven is, in Christus Jezus.” – Fillipenzen 3;12-14
Er is geen verdienste – geen roemen. We kunnen alleen nederig kijken naar het kruis… en lering nemen aan wat de Man van Nazareth ons tot voorbeeld heeft gesteld. Zijn voorbeeld blijft inspireren doorheen de eeuwen… tot wanneer Gods tijd daar is, tot wanneer de deur gesloten wordt. Ik weet dat ook dat abstract is, een tijd waarop het te laat is, een tijd waarin alles beslecht is, en gevolgd wordt door het uniekste en grootse evenement van de wereldgeschiedenis: doden worden levend, om hun Heiland te ontmoeten, Hem die zij hebben verwacht! Het liefst zou ik dat kunnen delen met anderen, zodat uw en mijn reis door het universum een een uitzicht heeft!
Goed Nieuws / HouVast 