De ouderen onder ons kennen zeker nog het logo van de grammofoon waar de hond trouw luistert naar de stem van zijn meester. Hoewel zijn Meester er niet meer is, herkent hij de stem van zijn meester nog op de grammofoon. Hij is vertederd als hij zijn meester hoort spreken, als hij zijn meester hoort zingen en als de plaat naar zijn einde loopt is de hond door het dolle heen. Hij rent door de kamer en blaft het uit “Meester ik heb u gehoord, wat kan ik voor u doen ?”
Op een dag brak er brand uit in een groot flatgebouw. De mensen schreeuwden en vluchtten het gebouw uit. Zwarte rook trok door de gangen en vurige vlammen kropen langs de trappen naar boven. Her alarm rinkelde luid.
Toen kwamen de brandweerauto’s. Je hoorde de bevelen toen de brandweermannen de waterstralen op het flatgebouw richtten. Overal spoot het water overheen, over de stenen, de bloembakken en de was die buiten hing te drogen.
Spoedig was iedereen het gebouw uit, behalve een klein meisje. Zij stond bij het gebroken raam van haar kamer en schreeuwde door de dikke rook heen die overal om haar heen kringelde. Waarom was zij niet met de andere mensen meegerend? Waarom was ze het huis niet uitgekomen? Omdat zij zo bang was dat ze niet wist wat ze moest doen. En ze was blind.
“Pappa, pappa,” schreeuwde zij steeds weer. Haar vader was boodschappen gaan doen en wist niets van de brand. “Meisje”, riepen de brandweermannen van beneden, “wij hebben een heel sterk vangnet, spring maar naar beneden, spring dan!”
Maar het blinde meisje luisterde niet naar de brandweermannen. Zij stond daar maar te huilen en te roepen om haar vader, terwijl het vuur steeds dichterbij kwam. Haar bed stond al in brand en elk moment konden de gordijnen boven haar hoofd vlam vatten. “Pappa, pappa”, schreeuwde zij en de tranen rolden uit haar blinde ogen.
Juist toen kwam er een man de hoek om, hij liet zijn tassen vallen toen hij de brandweerauto’s zag. Hij zag de zwarte rook die uit de ramen kwam. Hij zag de vlammen in het gebouw. En hij zag zijn kleine meisje, dat zich met een bleek en betraand gezichtje vasthield aan het kozijn. Hij zag toen ook het grote vangnet dat door sterke mannen werd vast gehouden. En hij riep naar zijn kind: “Hier is pappa, spring maar, je moet nu springen!”
Opeens werd het meisje rustig. Het schreeuwen hield op en er verscheen een glimlach op haar gezicht. “Goed pappa,” riep zij, stapte het raam uit en liet zich naar beneden vallen. Zij was zo vol vertrouwen dat haar vader nooit zou toestaan dat zij zich zou bezeren en viel zonder een botje te breken of een spiertje te verrekken van de vierde etage in het vangnet. Zij vertrouwde haar vader helemaal. Toen zij zijn stem hoorde, deed zij precies wat hij haar zei. Dat vertrouwen, dat geloof, redde haar leven.
Het meisje nam de tijd om te luisteren. Dat is niet hetzelfde dan “horen”.
Het is zoals Dechanet zegt : “Gods zachte stem gaat verloren in het tumult van het dagelijks leven”.
Neem daarom de tijd om stil te zijn, de tijd om even alle drukte te laten wegglijden.
Ik weet niet hoe het met jou is, maar soms denk ik dat ik blind ben. Ik bedoel niet dat ik niets kan zien, maar dat ik heel veel niet begrijp. Heel vaak vraag ik dan: “Waarom?” Waarom ging in de voorbije weken een lieve vriendin en medewerkster dood? Waarom is er zoveel ellende in de wereld? Waarom kan ik niet alles wat ik wil?
Dan lees ik mijn Bijbel en zie dan dat God steeds tegen mij zegt: “Stefaan. Dit is je hemelse Vader. Alles zal goed komen als je maar vertrouwen hebt in Mij. Ik zal voor je zorgen als je naar mijn stem wilt luisteren en doet wat ik zeg.” Opeens verdwijnen dan mijn angst en onzekerheid. Dat komt omdat God tegen mij praat. Dan durf ik mij in zijn sterke armen laten vallen.
Goed Nieuws / HouVast 