Wanneer we in de Bijbel Job 3:11-13; Psalm 115:17; Psalm 146:4; en Prediker 9:5, Prediker 9:10 lezen, is er iets dat we kunnen leren uit deze passages over de toestand van de mens bij de dood.
Sommige bijbelcommentatoren beweren dat deze passages (Job 3:11-13; Psalm 115:17; Psalm 146:4; Prediker 9:5, Prediker 9:10), geschreven in poëtische taal, niet kunnen worden gebruikt om de toestand van de mens in de dood te definiëren. Het is waar dat poëzie soms dubbelzinnig kan zijn en gemakkelijk verkeerd begrepen kan worden, maar dit is niet het geval bij deze verzen. Hun taal is duidelijk en hun concepten zijn in volledige harmonie met de andere oudtestamentische leringen over dit onderwerp.
Ten eerste, in Job hoofdstuk 3, betreurt de patriarch zijn eigen geboorte vanwege al het lijden. (Wie heeft er niet gewenst dat hij of zij nooit geboren was op de meer nare momenten?) Hij erkent dat als hij bij zijn geboorte was gestorven, hij zou blijven slapen en rusten (Job 3:11, Job 3:13 ).
Psalm 115 definieert de plaats waar de doden worden bewaard als een plaats van stilte, omdat “de doden de HERE niet prijzen” (Psalm 115:17). Dit klinkt in het geheel niet alsof de doden, de getrouwe (en dankbare) doden “in de hemel God aanbidden”.
Volgens Psalm hoofdstuk 146 houden de mentale activiteiten van het individu op met de dood: „Zijn geest vertrekt, hij keert terug naar de aarde; op diezelfde dag vergaan zijn plannen” (Psalm 146:4). Dit is een perfecte bijbelse weergave van wat er gebeurt bij de dood.
En Prediker hoofdstuk 9 voegt eraan toe dat “de doden niets weten” en in het graf “is geen werk of plan of kennis of wijsheid” (Prediker 9:5, Prediker 9:10, NKJV). Deze uitspraken bevestigen de bijbelse leer dat de doden onbewust zijn.
De bijbelse leer van bewusteloosheid bij de dood zou bij christenen geen paniek moeten veroorzaken. Allereerst is er geen eeuwigdurende brandende hel of tijdelijk vagevuur dat wacht op degenen die ongered sterven. Ten tweede wacht er een verbazingwekkende beloning op degenen die in Christus sterven. Geen wonder dat “voor de gelovige de dood een kleine zaak is. … Voor de christen is de dood slechts een slaap, een moment van stilte en duisternis. Het leven is met Christus verborgen in God, en ‘wanneer Christus, die ons leven is, zal verschijnen, dan zult u ook met Hem verschijnen in heerlijkheid’. Johannes 8:51-52; Kolossenzen 3:4.” — Ellen G. White, The Desire of Ages, p. 787.
Denk aan de doden in Christus. Ze sluiten hun ogen in de dood en, of ze nu 1500 jaar of 5 maanden in het graf zijn, het is allemaal hetzelfde voor hen. Het volgende dat ze weten is de wederkomst van Christus. Hoe kan iemand dan beweren dat de doden het in zekere zin beter hebben dan wij, de levenden?
Er is veel te zeggen over de toestand van de doden. Weinig mensen schijnen tevreden te zijn met de eenvoudige maar toch troostende informatie uit de Bijbel. Dat zet veel deuren open van de tegenstander. Een goed begrip over wat er gebeurt als iemand sterft, wordt door Joe Crews op basis van puur bijbelse teksten beschreven in deze pdf.
1 Thessalonicenzen 4:16, “want de Here zelf zal op een teken, bij het roepen van een aartsengel en bij het geklank ener bazuin Gods, neerdalen van de hemel, en zij, die in Christus gestorven zijn, zullen het eerst opstaan; daarna zullen wij, levenden, die achterbleven, samen met hen op de wolken in een oogwenk weggevoerd worden, de Here tegemoet in de lucht, en zo zullen wij altijd met de Here wezen.”
Het is bij de bazuin van de Heer, wanneer Jezus neerdaalt uit de hemel. Dat is wanneer de tot leven gewekte doden in een verheerlijkt lichaam ten hemel opstijgen.
Johannes 5:28, 29: ‘Verwondert u hierover niet, want de ure komt, dat allen, die in de graven zijn, naar zijn stem zullen horen, en zij zullen uitgaan, wie het goede gedaan hebben, tot de opstanding ten leven, wie het kwade bedreven hebben, tot de opstanding ten oordeel.’
Het is interessant dat in de tijd van Christus de Sadduceeën en de Farizeeën, de twee belangrijkste stromingen van het jodendom, tegengestelde opvattingen hadden over de toestand van de doden en de opstanding. Het feit dat beide in wezen dezelfde geschiedenis hebben, de Thora als basis van hun religie hebben, geeft aan dat de toestand van de doden in het Oude Testament niet zo duidelijk accepteren als we soms graag willen geloven. Het is duidelijk dat ook toen mensen voorkeursteksten achterna liepen en andere opzij zetten. Begrijp me niet verkeerd. Het idee van opstanding is er, maar het wordt overgelaten aan de lens van het Nieuwe Testament om het te verduidelijken.
Het verschil in visie tussen Farizeeërs/Sadduceeërs roept de vraag op hoe we degenen die niet geloven zoals wij, overtuigen van de toestand van de doden. Is het belangrijk? Ik ben blij om tekstueel bewijs te leveren voor mijn overtuiging over de toestand van de doden, maar uiteindelijk zullen de meeste luisteraars /lezers geloven wat ze altijd hebben geloofd. Mensen ertoe brengen hun overtuiging te veranderen is een beetje ingewikkelder dan het presenteren van een onweerlegbaar logisch bijbels argument. Zelfs als Gods Geest daartoe dringt, is het nog altijd de mens die beslist.
Het beste argument dat we hebben is dat het christendom veel meer is dan alleen maar eeuwig leven. Redding gaat over nu leven. Ik word er nogmaals aan herinnerd dat toen Jezus de gelijkenissen van het koninkrijk vertelde, hij sprak over het koninkrijk van de hemel in het heden, niet in de toekomst. Als we een stevige greep hebben op wat redding nu betekent, biedt het een referentiepunt voor onze hoop op de opstanding.
Goed Nieuws / HouVast 