Zomaar een kleine zonde

Het is niet populair om over de zonde te spreken, vooral niet over die zonden die gewoon geaccepteerd worden in de kerk. Diegenen die er tegen opkomen worden ontoegeeflijk en wettisch genoemd door andere Christenen. Of ze worden teruggefloten, dat ze niet moeten oordelen. Ik weet het, want het is me vaak overkomen.

Gewoon ter illustratie: ik was op een Christelijk huwelijksfeest en iemand bracht een glas champagne op mijn plaats. Ik was een beetje verwonderd en antwoordde vriendelijk, “Nee dank u, ik drink niet.”

De gastheer verzekerde me: “Deze champagne is maar acht procent alcohol. Je zal er niet dronken van worden.”

“Maar ik drink geen alcohol,” zei ik.

De gast was verveeld en antwoordde, “we vieren juist een huwelijk. Wil je de bruid en bruidegom het beste niet wensen en een toast uitbrengen.” Hij stelde me voor dat ik juist mijn lippen tegen het glas hield en deed alsof ik dronk.

Het was alsof de duivel zei: “Iedereen doet het.” “Denk je alleen aan jezelf?” “Doe het gewoon één keer.” “wees niet zo fanatiek” Deze gekende rationaliseringen gaan vaak een compromis vooraf. Maar we moeten leren om neen zeggen tegen de verleiding.

“Maar doet de Here Jezus Christus aan en wijdt geen zorg aan het vlees, zodat begeerten worden opgewekt.” (Rom 13:14).

Ik wou de associatie van kwaad zelfs vermijden, dus weigerde ik zelfs het glas met alcohol in mijn hand te houden. Onthoudt u van alle soort van kwaad. (1Thes 5:22) Een ander gekend mantra van diegenen die de wereldse compromissen bevestigen is “evenwicht”. Ik kan het niet meer tellen hoe vaak mensen me verteld hebben dat ik “meer evenwicht” nodig heb in mijn Christelijke wandel. Maar wanneer het van dichtbij geëvalueerd wordt, is de definitie van “evenwicht” gewoonlijk niets anders dan onze Christelijke standaard gelijk maken aan de wereldse waarden. Het klinkt zoals : “Het is OK om af en toe eens met de familie te gaan winkelen op de Sabbat. Je moet evenwicht hebben.” Met andere woorden raden ze aan om de heiligheid die God aan deze dag heeft geschonken, in evenwicht brengen door een beetje te zondigen.

Medelijdend compromis

Een populaire rationalisering die gebruikt wordt om Christelijke standaards te compromitteren is om het Christendom meer aantrekkelijk te maken voor de wereld, een techniek die door sommige kerkleiders in de tijd van Keizer Constantijn al gebruikt werd. De Romeinse en Griekse heidenen hielden van hun afgoden. Het tweede gebod over afgoden was een struikelblok en verhinderde dat heidenen het Christendom konden omarmen. De gedachte alleen om afstand te moeten doen van deze vereringen en hun afgoden te vernietigen, was een strijd voor de vrome, bijgelovige heidenen.

Dus in het belang van het evangelie, stelden de leiders voor “Waarom laten we hun niet toe hun afgoden te benoemen naar Christelijke helden en heiligen? Als ze dan in de kerk komen zullen we hun geleidelijk leren om hun afgoden achter te laten.” Maar je kent de rest van het verhaal- in plaats van de kerk die de heidenen bekeerde, bekeerden de heidenen de kerk. Dat is de typische manier waarop zulke dingen werken: de wereld maakt zonden aanvaardbaar voor de kerkleden en voor de rest van de geschiedenis blijft het een onderdeel van de praktijken…